Jag kan tala lite svenska nu...

(zijn de letters erg klein? Rechtsboven in dit scherm vind je een kleine en een hoofdletter A, daarmee kun je de tekst iets groter weergeven)

3 maanden later is er veel veranderd, ik start wederom met een aantal feiten, februari vergeleken met mei:
Gevoelstemperatuur februari: -14 C, op dit moment: +29 C
Gemiddelde temperatuur 10 dagen in februari: -6,3 C, komende dagen: +25 C (hoog zomer!)
Zonuren: februari: zonsopkomst 7:14, zonsondergang: 17:34 (valt mee)
Mei: zonsopkomst 4:21, zonsondergang: 21:57, het wordt hier nu al niet meer helemaal donker ’s nachts, het blijft bij schemering tussen zonsondergang en zonsopkomst. Erg apart om te ervaren dat de dagen zo snel zo lang worden en we hebben nog 3 weken te gaan tot de langste dag! Ik ben blij dat ik snel genoeg een uitstapje heb gemaakt naar Ikea om verduisterende gordijnen te kopen…

Ten tijde van mijn eerste reisverslag was het weer extreem koud, zelfs voor Göteborg, nu is het extreem warm en droog. Voor mensen die net buiten de stad wonen, en dus middenin de bossen, is het nu al verboden om thuis te barbecueën, er zijn bosbranden in een provincie ten noorden van hier, waterputten zijn uitgedroogd, klimaatverandering…? De positieve kant van dit zomerse weer in het land van de honderdduizend meren is echter dat je nooit ver hoeft te reizen om te kunnen gaan zwemmen in de prachtige natuur. De temperatuur is zodanig hoog dat het water in (voornamelijk de kleinere) meren snel opwarmt, ik ga morgen voor het eerst zwemmen in de natuur. In de buurt van mijn fluitcollega Tina, ze woont net buiten de stad en heeft meerdere meren op loopafstand van haar huis! Zie foto bij dit reisverslag voor een impressie van hoe het er daar uit ziet…

3 maanden na mijn verhuisdag en 3 maanden vechten tegen de regels en bureaucratie later, ben ik dan eindelijk goed en wel geëmigreerd. De vorige keer schreef ik dat ik mijn personnummer net had aangevraagd en dat ik daar 2 weken tot 3 maanden op moest wachten. Het duurde erg lang en toen ik belde naar Skatteverket, bleek het verkeerd geadresseerd te zijn, daarom had ik het nog niet eerder ontvangen. Maar gewapend met dat felbegeerde nummer kon ik nu eindelijk verdere stappen zetten, althans, dat dacht ik… Ik ging naar de bank om een rekening te openen, maar ze stuurden me terug omdat ik ook nog eerst een Zweedse ID-kaart moest aanvragen. Maar om die ID-kaart te kunnen aanvragen moest ik weer een afspraak maken bij Skatteverket, en van tevoren moest ik een bedrag in Zweedse kronen betalen (maar hoe doe je dat zonder Zweedse bankrekening of de mogelijkheid om vanuit Nederland dat exacte bedrag in Kronen hier te krijgen?) Typisch voorbeeld van ‘van het kastje naar de muur…’ Gelukkig heeft een van mijn collega’s me geholpen door het bedrag voor te schieten. Nu ik in Zweden verzekerd was, kon ik eindelijk mijn Nederlandse zorgverzekering opzeggen, maar ook dat lukte niet, ik stond immers nog ingeschreven bij de gemeente (want anders zouden mijn verzekeringen per direct vervallen en was ik 3 maanden onverzekerd geweest). En als je ingeschreven staat in Nederland ben je bij wet verplicht om verzekerd te zijn. Oke… toen probeerde ik uit te schrijven bij de gemeente, maar ook dat kon niet, want een emigratie moet je in persoon melden aan de balie (maar hoe dan? Als je in het buitenland bent, haha). Die bewuste dag heb ik wel 10 telefoontjes gepleegd, ruimt 80 minuten gebeld, en kwam ik geen stap verder, wat een ongelofelijk frustrerend systeem! Ja, Europese Unie, gelijke rechten en regels, vrij reizen, etc. maar er is nog veel ruimte voor verbetering op dit front! Uiteindelijk kreeg ik het voor elkaar om mijn uitschrijving toch digitaal te regelen en toen kon ik ook de verzekeringen opzeggen. Na het arriveren van mijn Zweedse ID-kaart had ik een week later ook eindelijk mijn bankrekening en de Zweedse variant van DigiD om alle officiële websites en formulieren hier te ondertekenen. Wat een opluchting was het om dat allemaal geregeld te hebben!

Op het ‘werk’ gaat het ontzettend goed! ‘Werk’ tussen aanhalingstekens, want het voelt nog steeds niet als werken, het is gewoon een feest, iedere dag weer! Vlak na mijn eerste reisverslag zijn we op tournee geweest door Scandinavië. Met de bus naar Vara: concert en weer terug, daarna weer 2 concerten in Göteborg, met de bus naar Oslo: concert, hotelovernachting en weer terug, met de trein naar Stockholm: concert, overnachting en weer terug, paar dagen vrij, met de trein naar Malmö, met de bus naar Kopenhagen, concert, terug naar Malmö, overnachting, met de bus naar het vliegveld, vliegtuig naar Reykjavik, 24 uur vrije tijd, concert, overnachting en ten slotte weer terug naar Göteborg. We zijn overal geweest, maar ik heb bijna niets gezien omdat er weinig tot geen vrije tijd was in de meeste steden, en als we al een uurtje vrij hadden na aankomst en voor de repetitie, dan gebruikte ik die tijd graag om even bij te komen want het was zeer intensief!
Twee hoogtepunten van de tournee wil ik er wel graag even uithalen, de eerste was Oslo: We reisden met de bus (bijna 4 uur non-stop) naar Oslo. Tijdens de rit heb ik eerst zelf Zweeds gestudeerd uit de boeken, daarna ging ik bij Tina zitten en hadden we zowaar onze eerste eenvoudige conversatie in het Zweeds. In Oslo hadden we enkele uren vrije tijd, perfect voor een wandeling door de stad en langs de haven (een fjord) samen met Tina. Dat zijn waardevolle momenten en je leert elkaar snel beter kennen. Na het concert in Oslo hadden enkele fluitcollega’s uit Oslo ons (de fluitsectie van GSO) uitgenodigd om samen te gaan uiteten. Na het applaus super snel omkleden want er stond een taxibusje voor ons klaar om ons naar een prachtig gelegen restaurant te brengen. Het lag wat hoger boven de stad en je had vanaf de eettafels een waanzinnig uitzicht over de stad en het water. Wat een bijzondere avond was dat voor mij! Kosten nog moeite werden gespaard (Noorwegen is nog veel duurder dan Zweden, maar voor een keer maakt dat niet uit), heerlijk eten, prosecco vooraf, verschillende soorten wijn passend bij de hoofdgerechten en dessert na. Het was zo gezellig dat we rond middernacht de laatst overgeblevenen waren in het restaurant. We besloten om samen terug te wandelen naar beneden, naar de stad, de frisse lucht en de lichaamsbeweging konden we wel gebruiken na het late diner en de alcohol… Rond 1 uur ’s nachts waren we terug in het centrum van Oslo, Anders en Tina besloten om terug te gaan naar het hotel, maar ik ging met Håvard en onze twee collega´s uit Oslo nog voor een uur naar een andere bar om wat te drinken. Uiteindelijk lag ik moe maar voldaan rond 3 uur in bed. Wat ik in Nederland nog zelden heb gedaan, uit gaan tot midden in de nacht, deed ik hier wel al na drie weken, met mijn fantastische collega´s, wie had dat nou gedacht (maar het is tot op heden wel bij die ene keer gebleven hoor!!)
Het tweede hoogtepunt was onze vrije tijd in Ijsland. Daar keken we al weken naar uit, tijdens de rit in de trein naar Malmö zaten we (mijn fluitcollega’s, Anders, Håvard en Tina) allemaal bij elkaar en was het een perfect moment om plannen te maken voor Ijsland. We besloten om voor de zondag een auto te huren met z’n vieren zodat we zelf de omgeving van Reykjavik konden verkennen en de beroemde route ‘the Golden Circle’ te rijden. Die zou ons langs enkele fantastische natuurmonumenten brengen. Voor zaterdag avond had ik met Tina een uitstapje geboekt naar een van de warmwaterbronnen in Ijsland: ‘Secret Lagoon’. Even later vroegen drie andere dames van ons orkest of ze ook mee konden. Dus zaterdagmiddag om 5 uur werden we bij ons hotel opgehaald en gingen we met een bus naar de Secret Lagoon. De reis was anderhalf uur, maar we hadden een gids die ons tijdens de rit allerlei interessante feiten vertelde over Ijsland, de vulkanen, de warmwaterbronnen, etc. Aangekomen bij de Lagoon kregen we duidelijke instructies om alleen maar te baden in het grote water en uitdrukkelijk niet van de aangelegde paden af te wijken. Want dan bestond namelijk het risico dat je door de korst zakte en terecht kwam in een poel met kokende modder! Het water was ontzettend warm, zo’n 38 graden! Na 20 minuten hadden we het zo warm dat we besloten om in onze zwemkleding een rondje te lopen rondom de lagoon over de aangelegde paden. Het was inmiddels bijna 9 uur in de avond, en daar liepen we dan, in onze zwemkleding, in Ijsland, rondom de lagoon, door de stinkende zwaveldampen en tussen de poeltjes met kokende modder aan beide kanten van het pad, zoiets maak je niet vaak mee! Bij het arrangement zat ook een diner met typisch voedsel uit Ijsland: veel soorten vis, op verschillende manieren klaar gemaakt, lam, aardappelen, zelf verbouwde groentes en uiteraard een Ijslands biertje. De weg terug naar Reykjavik met de bus was een ‘noorderlicht jacht’. De voorspelling voor het noorderlicht waren zeer goed, maar helaas was het ontzettend bewolkt die avond. We zijn wel 3 keer met de bus ergens aan een rustige weg gestopt. Dan werden alle lichten gedoofd en ging onze gids en de buschauffeur naar buiten om te kijken of er niet toch ergens een gat in het wolkendek was. Het zorgde voor behoorlijk wat spanning en sensatie iedere keer als we stopten en de lichten werden gedoofd, het was dan ook doodstil in de bus terwijl iedereen hoopte op goed nieuws. De derde keer dat we stopten kwam de gids al snel terug de bus in en vertelde ons om uit te stappen, we moesten heel goed kijken, maar inderdaad, achter de wolken was een vage groene gloed te zien. Zichtbaar voor een minuut of 2 en vervolgens verdween die weer. Dat was helaas alles wat we ervan hebben gezien. Ik heb later op de avond en de volgende avond zelf nog wat pogingen gedaan vanuit de ramen van mijn hotelkamer, maar door alle lichten van de grote stad was het kansloos om iets van het noorderlicht te zien. De volgende ochtend was de fluitsectie als eerste aanwezig bij het ontbijt in het hotel, we werden namelijk om 9 uur opgehaald met onze gehuurde auto, zo konden we optimaal gebruik maken van onze vrije tijd op zondag. Ik mocht niet rijden, want dan werd de verzekering te duur (te jong), dus Tina en Håvard reden en navigeerden om de beurt, terwijl Anders en ik lekker rustig achterin zaten. De reis was gezellig en anderhalf uur later (maar het leek veel korter) kwamen we bij onze eerste stop: ‘Geisir’, de grootste geiser van Ijsland, de naam geiser is afgeleid van deze specifieke geiser. Helaas is deze geiser zelden actief, de laatste uitbarsting was ongeveer 8 jaar geleden. Dit was echter een natuurgebied met zeer veel geisers in dicht bij elkaar en een daarvan was zeer actief, een uitbarsting elke 6 tot 10 minuten. Voordat we er goed en wel bij stonden barstte deze geiser al uit. Vervolgens zijn we blijven staan totdat we het 3 of 4 keer van dichtbij hadden meegemaakt en genoeg foto’s en filmpjes hadden. Het was wonderlijk om te zien: een gat in de grond van ongeveer 3 meter doorsnede, borrelend azuurblauw water, vlak voordat de geiser uitbarstte kwam het water iedere keer dreigend omhoog, totdat de druk zo hoog werd dat het de volgende uitbarsting veroorzaakte. Dan spoot het water wel 15 meter de lucht in, zeer indrukwekkend!
Onze volgende stop waren de gigantisch grote watervallen genaamd ‘Gullfos’. Een prachtig gezicht deze breed uitgestrekte watervallen die in twee grote etages de diepte in stortten, sneeuw en ijs aan de zijkanten zorgden voor een nog indrukwekkender plaatje! De laatste stop voordat we weer terug reden naar Reykjavik was Pingvellir National Parc. Dit is een vlakte gelegen op de breuklijn van de twee tektonische platen van Amerika en Eurazië, daar zakt de aarde beetje bij beetje verder naar beneden omdat beide tektonische platen op die plek steeds verder uit elkaar groeien. Wederom een waanzinnige ervaring om de Ijslandse natuur zo te beleven en die ervaring te mogen delen met mijn nieuwe collega’s. Het is een leuke en hechte groep en het voelt goed om daar nu deel van te mogen uitmaken.

Al de tijd in de bus en de trein kon ik fantastisch invullen met het leren van de taal. Al snel bood Tina aan om mij te helpen, we oefenden samen uitspraak, ik kon haar altijd van alles vragen, ze gaf me nuttige woorden om te leren, etc. Langzaam maar zeker werd Tina mijn privé docent Zweeds. Ze vond/vindt het zichtbaar ook erg leuk om mij te helpen. Ze heeft zelf drie zoons in de leeftijd van 5, 7 en 9 jaar, de oudste moet op school kinderboeken lezen en hij krijgt 10 woorden per week om te leren, die op een of andere manier aan elkaar verbonden zijn. Al snel kreeg ik dezelfde 10 woorden ook van Tina, netjes op kaartjes geschreven en met verschillende kleuren om aan te duiden in welke categorie het zelfstandig naamwoord of werkwoord thuis hoorde. Sindsdien probeer ik Tina’s oudste zoon bij te houden met het leren van de woorden, en als hij het boek van school uit heeft, dan krijg ik het te leen van Tina en soms, tijdens de pauzes van de repetities, gaan we ergens apart zitten en moet ik het aan haar voorlezen. Na de tournee had ik 3 weken vrij en ben ik ook ruim 2 weken thuis geweest. Huiswerk van Tina voor die periode was om iedere dag een zin in het Zweeds te schrijven en naar haar te sturen via de telefoon, dan zou zij me verbeteren daar waar nodig. Het begon met een of enkele zinnen de eerste dagen, en ik zat soms wel 20 minuten tot een half uur in mijn grammatica boeken te studeren voordat ik wist hoe ik iets wat ik wilde schrijven, juist moest schrijven in het Zweeds. Ik probeerde de grammatica die ik moest opzoeken ook meteen te leren en om op die manier snel een algemeen begrip van de taal te ontwikkelen. Na een week schreef ik al redelijk lange berichten, en het ging sneller en sneller, dit bleek echt de beste manier om het te leren: gewoon proberen, gewoon doen! Vanaf dat moment zijn we eigenlijk niet meer te stoppen, ik schrijf inmiddels sms’jes en emails aan mijn collega’s in het Zweeds, ik lees kinderboeken (hardop), ik luister naar Zweedse radio en kijk soms TV, ik probeer aan de kassa in de winkels alleen nog maar met Zweeds weg te komen of in het Zweeds bijvoorbeeld koffie of ijs te bestellen, sinds twee weken speel ik zelfs Wordfeud (scrabble op de telefoon) in het Zweeds tegen Tina en Anders (en van Tina heb ik al 2 keer gewonnen, met de nodige dosis geluk uiteraard!). Het leren van de taal is een soort sneeuwbaleffect, als het begin eenmaal gemaakt is vallen er heel veel dingen ontzettend snel op de plek. En wie had ooit gedacht dat het zo leuk zou zijn om een nieuwe taal te leren (ik zag er behoorlijk tegenop van tevoren). Maar het plezier heb ik voornamelijk te danken aan Tina en haar onafgebroken enthousiasme en pogingen om mij zo snel mogelijk Zweeds te laten spreken en begrijpen. De keerzijde is dat het wel ontzettend vermoeiend was in het begin, nieuwe omgeving, nieuwe baan, nieuwe mensen om je heen, een taal waar je weinig van verstaat, ik stak/steek er zoveel energie en tijd in dat ik af en toe ’s nachts enigszins verward wakker wordt en na enkele seconden besef dat mijn brein alleen maar bezig is om krampachtig zinnen te vormen in het Zweeds… "Jag kan tala lite svenska nu..." Maar geef me nog eens 3 maanden op deze manier en ik denk dat ik me dan al behoorlijk goed zal kunnen redden met de taal hier!

Inmiddels heb ik naast het bestuderen van de taal nog een zeer nuttige en leuke invulling gevonden voor mijn vrije tijd hier, namelijk badmintonnen met en tegen collega’s! Ik speelde al badminton in Nederland, gewoon bij de club in Sevenum, een keer in de week. Maar hier is het mogelijk om ieder moment van de dag een baan te huren en dan kun je zelf met een groepje gaan spelen. Al snel had ik enkele collega’s bereid om met me mee te gaan: Ole en Romain, spelen allebei fagot, en Anders en ik. Deze teams bleken zeer aan elkaar gewaagd, dus de wedstrijd fluiten tegen de fagotten wordt zo vaak mogelijk gespeeld. Helaas hebben Anders en ik tot op heden nog altijd het onderspit moeten delven, maar we leren zo snel om beter te spelen en beter te fungeren als team, ik denk dat het moment waarop we onze fagotcollega’s zullen verslaan niet meer ver weg is! Ons enthousiasme over het badminton spelen werkt aanstekelijk op andere collega’s: inmiddels zijn er al welgeteld 12 collega’s in het orkest die ook zijn gaan spelen, nog even en we kunnen ons eigen GSO badminton tournooi opzetten…

Drie weken geleden kreeg ik voor het eerst bezoek uit Nederland, ik had Astrid voor haar verjaardag een vliegticket naar Göteborg cadeau gedaan en na weken aftellen was het dan nu eindelijk zover en kwam ze alleen naar Zweden! We hebben samen 4 ontzettend fijne dagen gehad, ze heeft mijn collega’s ontmoet, twee live concerten gehoord, we hadden prachtig weer, we hebben mooie uitstapjes kunnen maken, lekker gegeten, spelletjes gedaan, het was een weekend voor ons allebei om nooit meer te vergeten! Ons meest bijzonder uitstapje was naar Styrsjö, een van de eilanden in de archipelago voor de kust van Göteborg. Daar hebben we heerlijk gewandeld naar het hoogste punt van het eiland waar we een prachtig uitzicht hadden over de zee en de andere eilanden.

Zoals je kunt lezen vermaak ik me ontzettend goed hier en lijkt het alsof ik mijn plek echt heb gevonden. Echter heb ik vorige week nog een persoonlijk succes behaald: ik nam deel aan de auditie voor fluit/piccolo in het Nederlands Philharmonisch Orkest in Amsterdam. Dat is het orkest waarvan ik al jaren wist dat er een vacature zou komen, het orkest waar mijn docent van Tilburg eerste fluit speelt en het orkest waar ik het meeste heb gespeeld als freelancer voordat ik de baan won in Zweden. Het was eigenlijk altijd mijn droombaan voordat ik naar Zweden kwam. Wederom ruim 100 aanmeldingen, ongeveer 30 mensen uitgenodigd om de eerste ronde te spelen (achter een scherm zodat de jury niet wist wie we waren) en daarna gingen er slechts 4 mensen door naar de finale, 2 Belgische dames, mijn beste vriendin Linda en ik! Wat een droomfinale, eindelijk stonden we daar samen, Linda en ik! Het was een lange dag, een echte marathon, want ik speelde in de eerste ronde redelijk vroeg, daarna moesten we uren wachten op de uitslag en vervolgens had ik slechts 20 minuten om me voor te bereiden op de finale waarin we alles moesten spelen, dat was een half uur per persoon. Super spannend en vermoeiend, maar op het einde van de dag hebben ze 3 mensen een trial aangeboden waaronder ik…! Dat betekent dat ik vanaf september op proef ben bij twee orkesten. Ik speel uiteraard voornamelijk in Zweden, want hier werk ik nu al fulltime en ben ik in mijn proefjaar, maar alle weken waarin ik hier niet hoef te spelen, zal ik in Amsterdam gaan spelen het komende half jaar. Hoe dat allemaal verder gaat lopen weet ik natuurlijk nog niet, ik wil nog niet te ver vooruit lopen, maar dit biedt in ieder geval wel veel mogelijkheden voor mijn toekomst, en veel dingen om te overwegen. Waarvan de grootste vraag op dit moment natuurlijk voor de hand ligt: wat ga ik doen als ze me in Amsterdam ook de baan zouden aanbieden? Daar kan ik nu uiteraard nog geen antwoord op geven, een dag per keer, genieten van alles wat er op dit moment voorbij komt in mijn leven en de toekomst zal het wel uitwijzen. Wordt vervolgd…