Crossing the finish line

Sinds twee weken woon ik weer in Sevenum, het Londen avontuur zit erop, maar sinds het laatste verslag heb ik uiteraard weer vanalles meegemaakt, de laatste maand was echt een grote, spetterende finale: mijn eindexamen op de Academy, meespelen in De Filharmonie in Antwerpen, tournee met Juilliard naar New York, Boston, Leipzig en Londen en de diploma-uitreiking op de Academy.

Als eerste stond mijn eindexamen op de planning op vrijdag 29 mei. In de laatste week voor het examen kun je aan de voorbereiding niet zo veel meer doen. Als je de stukken dan nog niet kunt spelen dan lukt het ook niet meer in de laatste paar dagen. Gelukkig lag ik met de voorbereidingen altijd goed op schema en kon ik veel toon- en techniekoefeningen doen iedere dag en de stukken gewoon onderhouden. Op de zondag voor het examen had ik een try-out concertje georganiseerd in de hall van Ashwell House, waar ik woon. De pianist kwam ook zodat ik de twee stukken met piano en het solostuk van mijn examenprogramma al eens kon uitvoeren voor publiek. Dat was een hele goede ervaring, want het programma doorspelen in je eigen studieruimte is toch weer heel anders dan voor de huisgenootjes. De laatste dagen kon ik me focussen op de dingen die tijdens de try-out niet zo goed gingen. Donderdagochtend had ik mijn laatste fluitles bij Karen voor het examen. Ik heb alles in volgorde van het programma aan haar voorgespeeld, samen hebben we nog de puntjes op de ‘i’ gezet en een plan opgesteld om de vrijdag op een goede manier door te komen en de tijd te vullen tot aan mijn examen wat pas om 6 uur ’s avonds stond gepland. Toon- en techniekoefeningen in de ochtend, goed lunchen, enkele moeilijke passages uit het programma alleen langzaam en precies spelen, kort middagdutje, op tijd naar de Academy, daar inspelen met de pianist en hoboïst, omkleden en toen was het mijn beurt!

Van het spelen tijdens het examen zelf kan ik me weinig meer herinneren, ik was alleen maar geconcentreerd op wat nog komen moest, alles wat voorbij was daar hoefde ik me geen zorgen meer over te maken. Mijn programma was zo opgebouwd dat ik begon met mijn eigen arrangement van de Prélude à l’après-midi d’un faune van Debussy voor fluit, hobo en piano. Dat stuk begint met een lange fluitsolo op een adem die ook vaak in audities wordt gevraagd. Een spannende maar sfeervolle opening van mijn examen, gelukkig ging dat goed en kon ik tijdens het spelen genieten van het samenspel en de mooie muziek. Daarna speelde ik een barok sonate van de Franse componist Blavet. Dat was allemaal laag geschreven voor de fluit en geen enkele rust in de delen om de stand van de mond weer even te optimaliseren en daardoor was het zwaar om te spelen. Mijn doel was echter om de ronde klank van de fluit vast te houden gedurende dit hele stuk, ook al was het zwaar, en dat was ook goed gelukt. Ik vervolgde mijn programma met een stuk voor fluitsolo van de Japanse componist Takemitsu, moderne muziek die meer gaat over neerzetten van impressies en sferen dan over het spelen van lange melodielijnen. Tot slot speelde ik het zeer virtuoze werk voor fluit en piano van Paul Taffanel, Fantaisie sur le Freischutz. Een lang stuk van 12 minuten met een aantal thema’s en virtuoze variaties uit de opera Freischutz van Weber. Dit stuk speelde ik uit mijn hoofd, een hele uitdaging! Ik kan me nog herinneren dat ik het leuk vond om te spelen en dat de mooie melodieën van de thema’s precies naar mijn zin eruit kwamen. Bij iedere paar maten rust die ik had, verder naar het einde van het stuk, dacht ik steeds “je bent er bijna” en dan snel er weer achteraan “nee, zo mag je niet denken, focus!!!” Gelukkig ging het erg goed en met dat stuk sloot ik mijn examenconcert op een spetterende manier af, ik had er in ieder geval zelf een goed gevoel over. Na afloop hebben we nog een aantal foto’s gemaakt en heb ik de fantastische pianist en hoboïst kunnen bedanken die mee hadden gespeeld op mijn examen. Daarna gingen we uit eten, Linda, mijn ouders en ik, feest!

De volgende dag gingen we samen met de Eurostar terug naar huis want die week mocht ik meespelen in De Filharmonie in Antwerpen op 2e fluit naast mijn voormalig fluitdocente van Tilburg, Edith Van Dyck. Op maandagavond vertrok ik met mijn koffer naar Antwerpen, naar mijn vriendinnen Ingrid en Wendy die allebei in hetzelfde studentenhuis wonen tegenover elkaar. Ik mocht die week bij hen logeren, ze moesten veel studeren vanwege de tentamens en ik had iedere dag repetitie en ging daarna boodschappen doen en eten koken voor hen in ruil voor het logeren die week, een goede deal en heel gezellig! Het was prachtig weer dus ik heb ook het een en ander van de binnenstad gezien, we hebben af en toe buiten kunnen eten, lekker op de oever van de Schelde, shoppen, naar het museum, het leek wel vakantie. Overdag moest ik natuurlijk wel hard werken, goed opletten en concentreren bij de repetities met het symfonieorkest. Het was best spannend om met een professioneel orkest mee te gaan spelen, midden in de fluitsectie op 2e fluit terwijl je fluitdocent links naast je zit en de piccoloïst rechts naast me was enkele maanden eerder nog op de Academy voor een masterclass en als jurylid voor de piccolo prijs. Ik moest zeker in het begin even wennen en snel aanpassen aan de speelstijl want dat is bij ieder orkest toch totaal anders en dit was een compleet andere speelstijl dan de Engelse stijl waarin ik net drie dagen eerder mijn examen had gespeeld. Het was uiteindelijk wel een erg leuke en leerzame week afgesloten met twee concerten in de grote zaal van de Singel. Op zaterdag avond kwamen mijn ouders en opa en oma, die het ook fantastisch vonden om dat eens mee te maken, en daarna kon ik met hen me terug rijden naar Sevenum.

Zaterdagavond thuis moest ik direct mijn koffer uitpakken, de was sorteren, want zondagochtend ging ik weer op tijd op de trein richting Londen. Daar aangekomen kon ik alweer mijn koffer uitpakken en opnieuw inpakken want maandagochtend heel vroeg moest ik me melden op Heathrow Airport in Londen. Daar begon namelijk de tournee naar New York waar ik al zo lang naar had uitgekeken. Met ongeveer 30 personen (de helft van het koor, helft van het orkest en concert/tourmanagers) vertrokken we met British Airways richting JFK airport in New York. De vlucht was ruim 7 uur maar dat viel wel mee, er was goede service, we kregen maaltijden en genoeg te drinken en we hadden allemaal ons eigen schermpje met een ruime keuze uit films, series of spelletjes voor tijdens de vlucht. Vanuit het vliegveld gingen we per bus verder naar het echte centrum van de stad, midtown in Manhatten, vlak naast het Central Park, want we verbleven namelijk 8 dagen in de studentenaccommodatie van Juiliard School, in Lincoln Centre, het culturele centrum van de stad met de beroemde Metropolitan Opera, de Avery Fischer Hall (thuisbasis van de New York Philharmonic) en het wereldberoemde conservatorium, Juilliard. De plaatsen in het koor en het orkest waren exact verdeeld waardoor iedere student van de Academy naast een student van Juilliard zat. Het was erg leuk om deze studenten te leren kennen, voor mij ook om de Academy studenten beter te leren kennen want de studenten van de ‘Historical Performance’ afdeling kende ik ook niet allemaal, alleen van gezicht. Gelukkig was er direct een goede klik en hebben we daar een fantastische tijd gehad, we repeteerden iedere dag in Juilliard, maar er was voor en na de repetities ook wel af en toe vrije tijd waarin we zoveel mogelijk van de stad hebben gezien. New York is erg indrukwekkend in het begin, vanwege alle hoge gebouwen kijk je alleen maar omhoog! Vanwege de jetlag werden we iedere ochtend vroeg wakker en liepen we over Broadway om daar ergens te gaan ontbijten (we kregen zakgeld om iedere dag zelf voor het eten te zorgen, dus konden we drie keer per dag gaan uiteten in New York!), verder hebben we veel rondgelopen in Central Park, in downtown Manhattan (rondom Ground Zero en de nieuwe Freedom Tower), over Brooklyn Bridge met een prachtig uitzicht over de skyline van Manhatten, naar het Metropolitan Museum. We zijn ook een keer de weg overgestoken naar de Metropolitian Opera om daar een prachtige voorstelling te zien van het ballet Sleeping Beauty van Tchaikovsky, zijn we daar ook eens binnen geweest, bovendien was het ook echt een prachtige avond!

Vrijdagochtend vertrokken we met de bus naar Boston, een rit van 5 uur, want daar was ons eerste concert van de tournee tijdens het Boston Early Music Festival. Van de stad konden we niet veel zien want we hadden slechts enkele uren vrije tijd op vrijdag namiddag/avond. Zaterdag na het concert reden we meteen met de bus weer terug naar New York. Zondag was onze vrije dag in New York: met de boot over het water richting Staten Island en direct terug om gewoon te genieten van het uitzicht en om iets dichter bij de Statue of Liberty te komen, wandelen over Wall Street en helemaal door naar Midtown, naar de Highline (een voormalige treinrails boven straatniveau, nu omgetoverd tot prachtige wandelroute) en naar de Frick Collection (kunstenverzameling). Maandag was ons concert in Alice Tully Hall in New York gevolgd door een formele receptie voor artiesten en genodigden in Juilliard. Dinsdagmiddag vertrokken we richting JFK Airport voor de nachtvlucht naar Berlijn. Die vlucht was ruim 8 uur en ’s nachts, maar ik vond het lastig om echt te slapen. Vanuit Berlijn gingen we weer met de bus naar Leipzig en daar kwamen we ’s ochtends rond 10 uur aan bij ons Hotel. We waren allemaal erg moe want niemand had veel kunnen slapen en 10 uur in Leipzig voelde voor ons net als 4 uur ’s nachts in New York vanwege de jetlag en toch moesten we nog de hele dag volhouden en wakker blijven tot tenminste 10 uur ’s avonds voordat we mochten gaan slapen. Dat was volgens de richtlijnen de beste manier om zo snel mogelijk van de jetlag af te zijn. Die dag hebben we voor het eerste ervaren wat het is om slaapdronken te zijn, iedere keer als we ergens even gingen zitten om te eten moesten we heel veel moeite doen om wakker te blijven. Gewoon blijven rondlopen in de stad en dingen doen was het beste, maar zelfs dan liepen we bijna te zwalken over straat en we hebben heel veel gelachen en gegiecheld, ‘dronken??’ haha. Gelukkig hadden we in het hotel allemaal onze eigen luxe kamers en een spa beneden waar we ook gebruik van mochten maken. Dat maakte ons verblijf heel erg aangenaam en een stuk beter dan de kale kamers met slechte stapelbedden in New York. In Leipzig kreeg ik ook te horen dat mijn eindexamen beoordeeld was met een score van 80 en hele positieve feedback, ik was geslaagd met ‘distinction’ (cum laude), reden voor een feestje!

In Leipzig speelden we in de Thomaskirche, de kerk waar de beroemde componist Johann Sebastiaan Bach een groot deel van zijn leven gewerkt heeft als cantor en waar hij ook begraven is. Dat was dus wel heel erg speciaal om daar zijn muziek te mogen opvoeren! Wij speelden boven op het koor, voor het orgel, aan de ene kant zaten alle belangrijke mensen van de Academy, principal, hoofd van de ‘historical performance’, hoofd van de zangafdeling, rechts zaten alle Bach-kenners, voorzitters van de London Bach Society, Bach-Archiv Leipzig, auteur van een beroemd boek over Bach. Het concert werd ook nog opgenomen voor de radio, ‘no pressure!!’ :)

Het laatste concert van de tournee was voor ons een thuiswedstrijd in de Duke’s Hall van de Academy in Londen. Dit concert werd ook gevolgd door een formele receptie waarna de studenten van Juilliard weer vertrokken naar het vliegveld want ze vlogen dezelfde dag nog terug naar New York. Onze dirigent tijdens de tournee was de Japanse Masaaki Suzuki, een beroemdheid als het gaat om authentieke uitvoeringen van barokmuziek en een specialist op het gebied van Bach. Daarom was tijdens de receptie ook de ambassadeur van Japan in Londen aanwezig en laat hem nu net ook amateurfluitist zijn! Mijn fluitcollega uit New York, Melanie, en ik hebben dus een hele tijd met hem staan praten want hij had veel fluit technische vragen aan ons, erg leuk en bijzonder!

De hele tournee is fantastisch geweest, dit is slechts een redelijk korte schets van de gebeurtenissen, maar ik heb voor mezelf iedere dag in mijn reisdagboekje bijgehouden wat we die dag allemaal gezien en gedaan hadden. Mijn allereerste echte wereldtournee, wat een ervaring, het beste project om mijn tijd aan de Academy af te sluiten!

Eenmaal terug in Londen op de Academy zag ik dat ik een speciale vermelding had gekregen voor mijn eindexamen, slechts toegekend aan enkele studenten die met distinction waren beoordeeld, de ‘DipRAM Award for an outstanding final recital’, daarbij kwam per mail een bericht over de extra prijs die ik ook kreeg de ‘Katie Thomas Memorial Prize for a combination of good work, conduct and general achievement throughout the academic year’. Dit was veel meer waardering dan ik ooit had durven dromen, een fantastisch eindresultaat!!

De laatste week in Londen heb ik samen met Linda gebruikt om nog even de toeristen te kunnen zijn daar, nu de druk van de ketel was hadden we eindelijk veel tijd om nog even te genieten van zo’n wereldstad als Londen. We hebben een toneelstuk van Shakespeare gezien in de Globe Theatre, een voorstelling van Lord of the Dance, de Ierse dansshow van Michael Flatley, een moderne opera in Covent Garden waarin mijn fluitdocente, Karen Jones, ook meespeelde en we hebben een mooie dag gehad in Kew Gardens. Op maandagavond gingen we samen naar de boot party, het afsluitende feest voor Academy studenten op een boot aan de Thames, iedereen was in gala kleding, het weer was heel erg mooi, mooi uitzicht, goede muziek, een geslaagd feestje! Woensdag 1 juli had ik mijn allerlaatste fluitles als student op de Academy, anderhalf uur bij Karen in mijn favoriete lokaal op de 5e verdieping met uitzicht over Regents Park achter de Academy. Daarna waren mijn ouders er want de volgende dag was ‘Graduation Day’ waar ze ook bij wilden zijn. Ook die dag begon weer vroeg want we moesten allemaal op alfabetische volgorde onze ‘graduation gowns’ afhalen om te dragen tijdens de ceremonie. Vanuit de bushalte aan de overkant van de weg kon ik al heel veel studenten in de traditionele kleding zien staan. Dat zag er ontzettend leuk uit! Een half uur voordat het begon moest iedereen ook op de aangewezen plaatsen in de kerk zitten en om kwart over 10 begon de ceremonie echt. Het koperensemble speelde plechtige muziek bij binnenkomst in processie van de ceremoniemeester, de principal, deputy principal, afdelingshoofden, studiebegeleiders en speciale gasten, uiteraard gevolgd door het Engelse volkslied. Aan het begin van de ceremonie gaf de principal van de Academy zijn graduation speech en daarna werden alle diploma’s een voor een uitgereikt op alfabetische volgorde en per studierichting apart, Bachelor, Master of Music, Master of Arts, PhD, etc. Ook kregen een aantal oud-studenten van de Academy een eretitel en kreeg de beroemde jazzmusicus Quincy Jones een eredoctoraat uitgereikt. Na de ceremonie was er een receptie bij de Academy aan de overkant van de weg en daar hebben we nog heel veel leuke foto’s gemaakt, met mijn diploma op verschillende plekken, samen met Linda of andere studenten van Academy en samen met mijn ouders. Daar hebben mijn ouders mijn fluidocente, Karen Jones, ook nog voor het eerst kunnen ontmoeten, ze was namelijk als studiebegeleiders ook aanwezig bij de ceremonie. Voor mijn ouders de eerste keer, voor mij voorlopig de laatste keer dat ik haar zag. We zijn daarna uit gaan eten, thuis verder met het inpakken van de koffers en ’s avonds hadden we tickets voor de musical Les Miserables. Het was een hele mooie en bijzondere dag, een waardige en officiële afsluiting van mijn studententijd.

Bij thuiskomst in Sevenum hadden mijn broertje en zusje een hele grote verrassing voor mij, ze hadden een compilatie van filmpjes gemaakt van mensen die voor mij heel veel betekenen en die allemaal even de moeite hadden genomen om mij persoonlijk te feliciteren met het afstuderen. Mijn zusje had iedereen benaderd, mijn broertje de filmpjes gemonteerd. Vrienden uit Tilburg, Opa en Oma, docenten uit Tilburg met brieven, docent van de middelbare school, mijn allereerste fluitdocent met een prachtig filmpje in het bos tussen de fluitende vogeltjes, maar ook mijn docent HaFa-directie, mijn fluitdocent van Tilburg en toen zelfs de solofluitiste van het Concertgebouworkest en Karen Jones vanuit haar huis in Londen!! Ik was helemaal perplex, kon mijn ogen niet geloven, wat een prachtig cadeau, het beste wat ik ooit heb gehad!

De twee jaar in Londen zijn voorbij gevlogen, ik moest nog steeds wennen aan het idee dat ik was aangenomen op de Academy, dat ik er als student mocht komen studeren, iedere dag als ik door die prachtige entree de trappen op liep door de hal onderweg naar een van mijn lessen kon ik nog nauwelijks geloven dat ik daar echt was en mocht zijn. Wat een voorrecht is het geweest om daar te mogen studeren en wat heb ik er veel aan gehad! Uiteraard op het gebied van mijn fluitspel, ik ben zoveel meer vooruitgegaan dan ik ooit had durven hopen of kunnen dromen, maar ook als musicus en als persoon is dit een hele goede ervaring geweest. Het is echt een avontuur geweest met veel leuke dingen maar ook met heel erg hard werken en de laatste paar maanden waren een heuse eindsprint naar de finish, mijn examenconcert waarin ik wilde laten zien wat ik allemaal heb bijgeleerd. Ik heb mijn droom kunnen leven en echt genoten van ieder moment!! De foto’s, deze verhalen, herinneringen en ervaringen neem ik mee de rest van mijn leven en daar zal ik nog lang inspiratie uit kunnen putten.

Nu, voorbij de finishlijn, moet ik weer even wennen aan het thuis wonen, maar ik zit niet stil, solliciteren voor enkele baantjes als fluitdocent, ik ben opnieuw dirigent van de JeugdUnie in Sevenum, we hebben een nieuw fluitensemble opgezet met jonge Nederlandse fluitisten om mee te doen aan een concours maar ook om professioneel op te gaan treden, genaamd ‘6sense’, ik wil nog een ensemble oprichten met Rianne voor barokmuziek, hopelijk mag ik nog af en toe freelance in een symfonieorkest spelen en ik ga uiteraard zo veel mogelijk audities doen om zo hopelijk ooit ergens een baan te bemachtigen in een orkest. Tot die tijd zal ik langzaam maar zeker mijn eigen beroepspraktijk moeten opbouwen met een combinatie van al deze dingen, er blijven altijd uitdagingen voor mij, maar dat houdt het ook leuk en afwisselend!

Dit was mijn laatste verslag over de avonturen in Londen, ik heb het altijd met heel veel plezier geschreven, het was hopelijk ook leuk om te lezen en zo op de hoogte te blijven van wat ik allemaal mee mocht maken de afgelopen twee jaar. Bedankt voor het lezen en ik sluit af met deze gezegdes:

Carpe diem, en, zoals Karen Jones tegen me zei in haar filmpje, ‘the world’s your oyster’ (Engels voor de wereld ligt aan je voeten)

Marjolein

p.s. er staan extra veel foto's bij dit verslag maar die zijn niet allemaal te zien onderaan dit verslag. Voor alle foto's kun je links in het menu op foto's klikken, daar zijn ze wel allemaal te zien